Larry Towell (Λάρι Τάουελ)

Ο Larry Towell (Λάρι Τάουελ) –

Ο Larry Towell γεννήθηκε το 1953 και μεγάλωσε σε μια πολυμελή οικογένεια, στην επαρχία Chatham του Οντάριο στον Καναδά.

Σπούδασε Εικαστικές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο York του Τορόντο και κατά τη διάρκεια των σπουδών του δόθηκε και μια κάμερα και του δίδαξαν πώς να επεξεργάζεται ασπρόμαυρο φιλμ. Όμως δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη φωτογραφία και δεν ήταν στα αρχικά σχέδια του να γίνει φωτογράφος. Περίεργο αλλά αυτό που σπούδασε ήταν φωτογραφία τέχνης, για την οποία ο Towell δεν νοιάστηκε ποτέ, τον ενδιέφερε το φωτορεπορτάζ που αφορούσε τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους.

Αργότερα πήγε εθελοντής στην Καλκούτα όπου άρχισε να φωτογραφίζει και να γράφει ταυτόχρονα λογοτεχνία και κυρίως ποίηση.

Όταν γύρισε στον Καναδά, έχοντας ζήσει σε μια οικογένεια όπου όλοι, και αυτός, έπαιζαν κάποιο όργανο συμμετέχοντας στην οικογενειακή μπάντα, και όντας λοιπόν αυτοδίδακτος μουσικός δίδαξε λαϊκή μουσική για να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του.

Το 1984, έγινε ανεξάρτητος φωτογράφος και συγγραφέας με επίκεντρο την εξέγερση των αποστερημένων, της εξορίας και των αγροτών. Εμπνεύστηκε από τους ανθρώπους, που υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους, ενάντια σε καταπιεστές και δικτάτορες και ολοκλήρωσε έργα για τον πόλεμο των Κόντρας στη Νικαράγουα, για τους συγγενείς των εξαφανισμένων στη Γουατεμάλα και για τους Αμερικανούς βετεράνους του πολέμου του Βιετνάμ που είχαν επιστρέψει στο Βιετνάμ για να ανοικοδομήσουν τη χώρα. Το πρώτο του δοκίμιο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, Paradise Lost , εξέθεσε τις οικολογικές συνέπειες της καταστροφικής πετρελαιοκηλίδας Exxon Valdez στο Prince William Sound της Αλάσκας.

Έγινε υποψήφιος στο Magnum το 1988 και πλήρες μέλος το 1993.

Το 1996, ο Towell ολοκλήρωσε ένα έργο βασισμένο σε δέκα χρόνια ρεπορτάζ στο Ελ Σαλβαδόρ, και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε ένα σημαντικό βιβλίο, «Τότε η Παλαιστίνη»

Η γοητεία του με την ακτημοσύνη τον οδήγησε επίσης στους Μενονίτες μετανάστες εργάτες του Μεξικού, ένα έργο έντεκα ετών που ολοκληρώθηκε το 2000.

Το 2005 με τη βοήθεια του εναρκτήριου «βραβείου Henri Cartier-Bresson», ολοκλήρωσε ένα δεύτερο βιβλίο με μεγάλη επιτυχία για την Παλαιστινιο-Ισραηλινή σύγκρουση και το 2008 κυκλοφόρησε το βραβευμένο The World From My Front Porch , ένα έργο για τη δική του οικογένεια στο αγροτικό Οντάριο όπου ζει και εκμεταλλεύεται ένα αγρόκτημα 75 στρεμμάτων.

Μερικοί από τους οποίους επηρεάστηκε, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά είναι ο Alex Webb, ο Sesan Meiselas, ο Gene Richards, αυτοί τον βοήθησαν στη διαδικασία της σύνθεσης και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ξεχωριστής εικαστικής γλώσσας του. Ο Josef Koudelka είναι ένα άλλος επίσης που σέβεται πολύ ο Towell, την αφοσίωσή του και το γεγονός ότι η δουλειά του είναι μη εμπορική. Η υποστήριξη του Koudelka σήμαινε τόσα πολλά για τον Larry όπως λέει ο ίδιος.

Οι εμπειρίες του ως ποιητής και λαϊκός συγγραφέας επηρέασαν επίσης το στυλ φωτογραφίας του. Επέλεξε μια μινιμαλιστική προσέγγιση και φωτογραφίζοντας αποκλειστικά ασπρόμαυρα, ο Towell ξέρει πώς να τονίζει την ιστορία. Ακόμη και τα ονόματα των φωτογραφιών περιέχουν, εκτός από το τυπικό: έτος και τοποθεσία, μια σύντομη περιγραφή της στιγμής που καταγράφηκε. Οι λέξεις είναι μια σύντομη εκδοχή της φωτογραφίας, συνοψίζοντας την εικόνα σε μια πρόταση ή σε μια σύντομη παράγραφο.

Εξακολουθεί να γράφει ποίηση και μουσική και ταυτόχρονα με κάθε βιβλίο φωτογραφίας εκδίδεται και ένα CD με ποιήματα και τραγούδια σε στίχους και μουσική του ίδιου, γιατί όπως λέει: «Η φωτογραφία και η ποίηση μοιάζουν από πολλές απόψεις. Δεν είναι μια ισχυρή σχέση μεταξύ των κλάδων, αλλά υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ των ευαισθησιών». Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Towell είναι ένας «Οπτικός ποιητής» ή πως είναι «φωτογραφικός ποιητής»

«Αν υπάρχει ένα θέμα που συνδέει όλη μου τη δουλειά, νομίζω ότι είναι αυτό της ακτημοσύνης· Δηλαδή η ιδέα πώς η γη (ιδιοκτησία) κάνει τους ανθρώπους να γίνουν αυτό που είναι και τι τους συμβαίνει όταν τη χάνουν και έτσι χάνουν την ταυτότητά τους γιατί στην εμπόλεμη κατάσταση θύματα δεν είναι μόνο όσοι είναι νεκροί ή τραυματίες, αλλά όλοι όσοι αναγκάστηκαν να φύγουν από τις αγροτικές περιοχές στις πόλεις, να φύγουν σε άλλες χώρες, χωρίς κανένα απολύτως μέσο».

«Όταν φωτογραφίζεις σε εμπόλεμη ή σε μια περιοχή που περνάει κρίση φωτογραφίζεις τα αποτελέσματα των γενεσιουργών γεγονότων που έχουν προηγηθεί και συμβεί αλλού . . . πολύ μακριά».

Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλους σπουδαίους φωτογράφους είναι η αγάπη του για το σπίτι, την οικογένειά του και τη γη που μεγάλωσε. Αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που μια ολόκληρη σειρά είναι αφιερωμένη, απλά, στο σπίτι.

Το αντίστοιχο βιβλίο είναι ένα από τα βραβευμένα όπως και αυτό για την Παλαιστίνη.

Ο κατάλογος με τα βραβεία, τα βιβλία, τις εκθέσεις και τα CD είναι περίπου 8 σελίδες.

=============================

Το «No Man’s Land» είναι η περιοχή που αυτοαποκαλείται Παλαιστίνη και Ισραήλ, αλλά δεν ανήκει πλήρως σε κανέναν. Ο Larry Towell περιγράφει την καθημερινή ζωή των ανθρώπων που ζουν εκεί. Φωτογραφήθηκε σε περίοδο δέκα ετών και ολοκληρώθηκε με την υποστήριξη του κύρους βραβείου Henri Cartier-Bresson (βραβείο με πρώτο αποδέκτη τον Towell το 2003). Αυτό είναι το σημαντικότερο έργο του Towell μέχρι σήμερα και ορόσημο της φωτογραφικής τέχνης και της δημοσιογραφίας. Ο Towell περιγράφει τα σωματικά και ψυχολογικά τείχη που χωρίζουν τους Παλαιστίνιους από τους Ισραηλινούς και μια γη διαιρεμένη ενάντια στον εαυτό της.

Όπως αναφέρει ο Towell σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο, «Σήμερα, ό,τι έχει απομείνει από την παλαιστινιακή γη έχει κοπεί σε κορδέλες από μια στρατιωτική υποδομή από δρόμους εποικισμών, σημεία ελέγχου, παρατηρητήρια, πύλες ασφαλείας, τείχη και όπλα, που εγγυώνται τον απόλυτο έλεγχο του Ισραήλ. και επεκτείνοντάς το σε δορυφορικούς οικισμούς, ο σκοπός των οποίων είναι ξεκάθαρα επεκτατικός. Παρέχοντας αρκετή πολιτική ασυλία στο Ισραήλ για να παραβιάσει το διεθνές δίκαιο, οι ΗΠΑ βοήθησαν ώστε να μετατραπεί σε παρία, καταδικασμένη από την παγκόσμια κοινότητα».

Ο Towell το απεικονίζει αυτό μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, πολλές από αυτές επικές πανοραμικές εικόνες, οι οποίες είναι ταυτόχρονα θλιβερές, στοιχειωτικές, συναρπαστικές και όμορφες.

Αφγανιστάν

Ο Larry Towell, παρουσιάζει μια συγκινητική και σε βάθος ματιά στη χώρα που κατέστρεψε ο πόλεμος. Για σαράντα και πλέον χρόνια, το Αφγανιστάν γνωρίζει μόνο πόλεμο. Αυτό το έργο γυρίστηκε μεταξύ 2008 και 2011, προσφέροντας μια περιοδεία εξέτασης της επιβίωσης, της εξορίας, της απώλειας και της ανάρρωσης. Εδώ είναι ο πόλεμος από διάφορες οπτικές γωνίες – από στρατιωτικά στρατόπεδα μέχρι εσωτερικούς χώρους – και απεικονίζει Αμερικανούς και Βρετανούς στρατιώτες, θύματα ναρκών ξηράς, απλούς Αφγανούς πολίτες, αστικά τοπία, αναψυχή, εθισμό και όπλα.

Μεννονίτες

Η καταγραφή της καθημερινής ζωής των ανθρώπων που ανήκουν στις προτεσταντικές σέκτες Μεννονίτες στον Καναδά και το Μεξικό

Human Rights at Home: Documenting the Plight of Canada’s First Nations

Το ενδιαφέρον του Larry Towell για τα δεινά των Πρώτων Εθνών της Βόρειας Αμερικής αντανακλά μια δια βίου υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Ξεκίνησα να φωτογραφίζω στην Κεντρική Αμερική κατά τα χρόνια του Ρίγκαν και δούλεψα στη Μέση Ανατολή και σε άλλα μέρη κοινωνικής αναταραχής», λέει ο Καναδός φωτογράφος. «Έτσι, το να κοιτάζω εσωτερικά, να κοιτάζω στην πατρίδα μου, έχει νόημα».

Για αυτό πήγε στο Attawapiskat First Nation στο Οντάριο για να φωτογραφίσει την στεγαστική κρίση που αντιμετωπίζει η απομονωμένη κοινότητα που ζει εκεί

Τσερνομπίλ Ζώνη αποκλεισμού

Ο Larry Towell επισκέφτηκε τη Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνομπίλ το 2017 για να φωτογραφίσει επί μακρόν κατοίκους που αρνήθηκαν να φύγουν, καθώς και νέες αφίξεις που έλκονταν από τη φτηνή γη και όσους διέφυγαν από τις συγκρούσεις στην ανατολική Ουκρανία

The End of the Beginning: Closing Standing Rock

Ο Larry Towell είναι μάρτυρας της συναισθηματικής φόρτισης και της τελευταίας αντίστασης καθώς και οι καταυλισμοί διαμαρτυρίας κλείνουν και οι διαμαρτυρίες κατά του αγωγού πρόσβασης στη Βόρεια Ντακότα τελειώνουν.

Δαμιανός Μωραΐτης